در لابلای تمام این اخبار و اتفاقات ناگوار، گاهی اوقات اخباری را میشنویم که آدمی را به تفکر وامی‌دارد.

اینکه چند روز پیش در خبرها خواندیم برای اولین بار بعد از جنگ جهانی دوم رشته کوههای هیمالیا از فاصله 230 کیلومتری نمایان شدند یا آلودگی و ترافیک شهرهای بزرگی همچون تهران به کمترین میزان خود در دهه اخیر رسید، تولید گازهای گلخانه‌ای و دی‌اکسید‌کربن بیش از 200 میلیون متر مکعب کاهش یافت. حتی به اعتقاد دانشمندان اگر روند کنونی چند ماه ادامه یابد،700 گونه جانواری و گیاهی در معرض انقراض نجات پیدا خواهند کرد، زباله های پلاستیکی چندصد میلیون تن کاهش پیدا خواهند کرد.

در همین کشور خودمان امسال بعد از سالها در روزی به نام طبیعت، طبیعت از گزند و تخریبمان در امان ماند و شاهد زخم آتش و زباله‌های برجا مانده بر پیکرش نبود.

زمین،این زیست کره جانداریست که میلیاردها سال از عمرش می‌گذرد و چالش‌ها و دگرگونی‌های زیادی را پشت سر گذاشته است.

قبلا خوانده بودم اگر سن زمین را فشرده کنیم و آن را فرد 46 ساله ای در نظر بگیریم انسان فقط در 4 ساعت پایانی آن بوجود آمده و از عمر انقلاب صنعتی بشر فقط 1 دقیقه می‌گذرد.

فکر اینکه ما نسل بشر در این 1 دقیقه چه بر سر این موجود 46 ساله آورده ایم برایم عذاب آور است. هیچ ویروسی نمیتواند در 1 دقیقه به این اندازه به موجودی آسیب بزند.

زمین این موجود کهنسال بیمار است. ما انسان صنعتی بیمارش کرده ایم. نسل صدها موجود زنده را که در سلامتش موثر بودند را منقرض کردیم، جنگل‌ها را که حکم ریه براش داشتند، نابود ساختیم. رودها این رگهای حیاتیش را بند آوردیم.

تمام علائم بیماری مشهود است

بخاطر تولید گازهای سمی حاصل از فعالیتهای صنعتی،تب کرده و گرمتر شده است، یخچالهایش ذوب شده و دچار آبریزش است،خشکسالی این سرفه های خشک زمین اکثر نقاط جهان را فرا گرفته است؛ زمین به ویروسی به نام انسان صنعتی مبتلا شده است و حالش وخیم است.

اما نکته اساسی و نگران کننده برای من اینجاست که این جاندار در طول میلیاردها سال عمرش ثابت کرده که همواره می‌تواند خود را شفا داده و بازیابی کند.پس در نبرد انسان صنعتی و زمین قطعا انسان بازنده خواهد بود.

برخلاف کرونا که به تعداد انسان ها میزبان برای ادامه حیات دارد، زمین تنها میزبان ما برای زندگیست.

ما قطعا کرونا را شکست خواهیم داد ولی زمین را هرگز. پس با میزبانمان مهربان باشیم.