استاد ، شروع به خواندن متل یا شعر زیر می کند و در ادای هر کلمه ، با دو انگشت دست راست خود یکی از انگشتان دست بازیکن ها را کنار می گذارد و پیش می رود تا به ادای آخرین کلمه متل یعنی " تول " که نیمی از کلمه قورتول به معنای تمام شده است ، می رسد . آخرین انگشت دست بازیکنی که در ادای این کلمه با دو انگشت خود گرفته است کنار می گذارد ( به داخل دست تا می شود )، باز از اول شروع می کند تا زمانی که همه انگشتان دست های بازیکنان از بازی کنار گذاشته شود ، آخرین نفری که انگشت یا انگشتان دست او بجا مانده و از بازی کنار گذاشته نشده بازنده به حساب می آید ، بازنده توسط بقیه بچه ها هو می شود .
شعرش چنین است
اینه ، اینه ( سوزن ، سوزن )
اوجی دومه ( نوکش دکمه )
شام آغاجی ( چوب درخت شام )
شاطیر گئچی ( بز زبر و زرنگ )
قوز آغاچی ( چو.ب گردو )
قوتور گئچی ( بز گر )
هاپان ، هوپان
یاریل ییرتیل ( بترک و پاره شو )
سو ایچ ( آب بخور )
قور ( رها )
تول ( شو )