خلخالیم، رادبه پرنده* / برای ما جماعتی که ظاهرا مرده پرست نام گرفته بودیم مرده پرستی واژه غریبی نبود همیشه از این فرهنگ خود ابراز تاسف می‎‎‎‎‎‎‎کردیم ولی اکنون به زمانی رسیده‎‎‎‎‎‎‎‎ایم که دیگر مرده پرست هم نیستیم. من واژه‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎ای بهتر از خودپرست برای حالمان نمیتوانم پیدا کنم به راستی همه نیک می‎‎‎‎‎‎‎‎‎دانیم ملتی که هویت خود را فراموش کند ملتی که داشته‎‎‎‎‎‎‎‎های خود را به فراموشی بسپارد و ندانند از کجا آماده و به چه سمتی حرکت می‎‎‎‎‎‎کند محکوم به تحمل ناهنجاری‎‎‎‎‎‎‎های مختلفی در آینده خواهد بود.

جالب اینجاست با گسترش فضای مجازی همه ما آنچه را که خوب است و در فرهنگ‎‎‎‎‎‎‎‎‎های دیگر نیز نمود پیدا کرده و به مراحل توسعه فرهنگ کمک می‎‎‎‎‎کند را می‌ستاییم و به دوستانمان می‎‎‎‎‎فرستیم و آن‎‎‎‎‎‎‎‎ها را به اصطلاح در صفحه مجازی لایک می‎‎‎‎‎‎‎کنیم و به عمل که می‎‎‎‎‎‎رسد خبری از عمل نیست و صرفاً در مرحله دوست داشتن آنچه را که نمی‎‎‎‎‎‎‎‎توانیم به آن عمل کنیم، می‎‎‎‎‎‎‎‎مانیم.

مرحومه خانم ممتاز ختائی از جنس بهداری قدیم از کادر زحمتکش بهداشت درمان شهرستان خلخال بود و اواخر دهه 50 به همراه همسر خود (مرحوم حاج اسماعیل صباحی) و برادران خود از این مجموعه بازنشسته شده بودند و همین تاریخ بازنشستگی این عزیزان در کنار اسامی نامی چون دکتر عباد اسماعیل نیا نشان از تاریخ و قدمت بهداشت و درمان شهرستان خلخال دارد و یک به یک از این عزیزان سال‎‎‎‎‎‎‎هاست رخت سفر ابدی را بسته و از دنیا رفته‎‎‎‎‎‎‎اند و یا در سنین بالای عمر خود هستند.

حاجیه خانم ممتاز ختائی از قشر زحمت کشی بود که ثمره همه آن تاریخ و قدمت و تلاش و ممارست نامش شده دانشکده علوم پزشکی شهرستان خلخال و این تاریخ را همکاران قدیمی مرحومه نیک می دانستند و با پیام‎‎‎‎‎‎های تسلیت خود یاد و خاطره این مرحومه را گرامی داشتند چه این همکار قدیمی در بهداری خلخال روزی نماینده دو دوره ی مجلس شورای اسلامی باشد و چه بهورز سابق، مامای قدیمی، دکتر بهداری و ....

مرحومه حاجیه ممتاز ختائی پیشکسوت مجموعه‎‎‎‎‎ای بود که امروز به آن کادر درمان می‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎گویند و اسمش از بهداری به دانشکده علوم پزشکی شهرستان خلخال تغییر پیدا کرده است ما عادت داریم اسامی را تغییر دهیم روزی اداره راه و ترابری داشته باشیم و به همان اداره الان بگوییم اداره راه و حمل و نقل جاده ای، ولی نمی‎‎‎‎‎توانیم هویت و افرادی که به آن روح می‎‎‎‎‎‎‎‎دادند را فراموش کنیم و بعد از مرگ جسمشان حتی نتوانیم یک پیام تسلیت بگوییم.

می‎‎‎‎‎‎توانیم تاج را استقلال و پرسپولیس را پیروزی کنیم ولی نمی‎‎‎‎‎‎‎توانیم ناصر حجازی و همایون بهزادی را فراموش کنیم، می‎‎‎‎‎توانیم جهاد سازندگی را در وزارت کشاورزی ادغام کنیم ولی حق نداریم مجموعه‎‎‎‎‎‎‎ای که سال‎‎‎‎‎‎ها به صورت مستقل در این وزارتخانه‎‎‎‎‎‎‎‎ها و ادارات زیر مجموعه تلاش کرده‎‎‎‎‎‎‎‎اند را حذف کنیم.

ما می‎‎‎‎‎‎توانیم کارهای زیادی انجام دهیم ولی نمی‎‎‎‎‎توانیم دست به هویت بزنیم و سعی در اشاعه فرهنگ فراموشی هویت داشته باشیم یکی از مهمترین کارهایی که روابط عمومی ادارات باید در برنامه خود داشته باشد شناسایی نیروی‎‎‎‎‎‎‎‎‎های بازنشسته و تجلیل از آن‎‎‎‎‎ها به پاس چند دهه خدمت به توسعه مجموعه‎‎‎‎‎‎‎ها می‎‎‎‎‎‎‎باشد.

این کار نه صرفاً بخاطر تجلیل از بازنشسته‎‎‎‎‎‎‎‎ها بلکه بخاطر افزایش روحیه و انگیزه کارکنان موجود است به طور مثال وقتی از نیروهای کادر درمان مشاهده می‎‎‎‎‎‎‎کنند که مجموعه‎‎‎‎‎‎‎‎ای حتی توان یک پیام تسلیت به نیرویی که چندین دهه پیش بازنشسته شده را ندارد، این روزها با این حجم از فعالیت مبارزه با کرونا چه فکری می‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎کنند؟ که با این همه تلاش و زحمت بعد از دوران بازنشستگی صرفاً فقط یک فیش حقوقی یادآور 30 سال تلاش خواهد بود؟ و یا مدیرانی هستند که به نیروی‎‎‎‎‎های آن سازمان حتی بعد از خداحافظی ارزش خواهند گذاشت.

چند سال پیش در جلسه‎‎‎‎‎‎ای پیشنهاد کردم ساختمان بهداری قدیم خلخال به عنوان موزه بهداشت و درمان شهرستان بازسازی و مورد استفاده قرار گیرد. شهرستان خلخال شهرستان چند ساله‎‎‎‎‎‎‎‎‎ای نیست که از روی تاریخ هویت به راحتی عبور کرد، اولین ادارات و نهادها نزدیک یک قرن هست که در شهرستان شکل گرفته است و باید در جهت عینی سازی تاریخ و هویت آن تلاش وافری انجام داد به هر حال روزی بحران کرونا فروکش خواهد کرد و بعد از این باید دید چه تصویری از مجاهدت و ایثارگری در آرشیو هر سازمانی ثبت و ضبط شده است؛ آرشیوی جهت افزایش انگیزه برای مبارزه با بحران‎‎‎‎‎ها و شاید بیماری‎‎‎‎‎های به مراتب سخت‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎تر بعدی.

* جامعه شناس و مددکار اجتماعی

لینک کوتاه: khalkhalim.com/eed0d